deel 1
Dit is het begin van een langzaam verhaal. Een verhaal voor mensen met geduld. Het begint vandaag maar had op elke andere dag kunnen beginnen, het begint met een kunstwerk, ook dat is toeval, maar toeval bestaat niet. Hoe het verhaal eindigt vertelt de geschiedenis niet. Wie op voorhand de geschiedenis wil kennen moet weten dat in voltooiing zich de dood aftekent, het is maar dat u het weet. Het verhaal begint met een eenvoudige vraag:Wat wil je gaan doen vandaag, zegt A.
Wandelen, zeg ik?
Dat zouden we kunnen doen, zegt A. Dat, of we kunnen de kranten uitzoeken en wat lezen als je wil.
De kranten uitzoeken is een eufemisme voor een stapel van drie jaargangen NRC's wegwerken en uitzoeken op te bewaren artikelen, een klusje dat is blijven liggen door mijn studie, mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa...
Of..., zegt A., we kunnen ook een kunstwerk maken van de doosjes.
De doosjes zijn verpakkingen die A. bewaard heeft met het idee er ooit een kunstwerk van te maken. Het zou een toren van Babel worden was het idee, maar het idee is veranderd hoor ik.
Een kop, ik maak een kop, zegt A.
Ik vind het prima, een toren van Babel kan je altijd nog maken.
Terwijl ik de doosjes op de tafel verzamel begint A. ze aan elkaar te tacken. De reden waarom de doosjes zolang hebben liggen verstoffen was het ontbreken van een goede tacker. Goed gereedschap is belangrijk en de ene tacker is de andere niet.
Nu heeft A. de goede tacker. Hij is blij met de nieuwe nietmachine. Wat een wereldtang, zegt hij. Je moet kijken, zegt hij, terwijl ik de doosjes afstof. Ik kijk. Is dit de voorkant of de achterkant?
Dit is de voorkant, zegt A. Dit is de neus. Het moet een getormenteerd iemand worden, of wil jij een vrolijkerd?
Doe maar getormenteerd, zeg ik.
Ziet dit uit als een tong, vraagt A.
Hij wil een walgende, brakende kop maken, nee, geen vrolijkerd.
Of wil jij een clown, vraagt A. voor de zekerheid.
Steeds meer doosjes worden aan elkaar geniet.
Een doos Remy Martin.
Een doos Oral B.
Happiness Sol Air Butterfly.
Een pak Seeds of love, voer voor de vogeltjes.
Een pak Robijn Color en nog een pak wasmiddel vormen samen de treurige mond.
Een pak Cruesli, crackers en een doosje Boursin een oog.
Moeilijk, het is moeilijk, zegt A. het is moeilijk om het associatief te houden houden.
Met een doos van een Canon print copy scan, een Vorteilpack Oral B, een schoenendoos van Sacha en een pak Persil krijgt het hoofd vorm.
De neus stort naar beneden.
Het is fragiel, zegt A.
Maar dat is ook het goede, het is een teer evenwicht, zegt hij en hij vouwt een lange tong van papier.
Drukt het genoeg walging uit, is het niet te koddig, vraagt hij.
Een beetje koddig is niet erg, zeg ik, wat humor is niet erg.
Melita filters, groene fluorverf op de tong, tyribs, een blauwe Rivella fles en Cup a Soup, een spiegel en het beeld is klaar.
Ik vraag of ik het kunstwerk op Facebook mag zetten.
Waarom toch, zegt A. Waarom wil je alles op Facebook zetten. Je kan het toch ook gewoon privé houden.
Ik heb niet meteen een antwoord. Zijn we van verschillende generaties? Als je het niet op Facebook zet besta je niet, vind ik...maar er moet een diepere betekenis zijn....
Ik vertel A. van Maarten Doorman en zijn kritiek op Facebook. Jullie zouden het eens zijn, zeg ik.
Is dat de Doorman van Londen, zegt A.
Ja, zeg ik en voor degene die niet weten wie de Doorman van London is vraag ik geduld te hebben, u leest een langzaam verhaal.
Hij zou het kitsch vinden, zeg ik.
Ik vind het geen kitsch, zegt A.
Ik ook niet, zeg ik en ik beloof te vertellen over kitsch en London en privacy en Facebook...
Het is een begin, een begin van een langzaam verhaal. En ik beloof ook uit te leggen waarom het kunstwerk Comfort Culture heet...
Anna
